Sólin kyssir hafið blátt,

sólin kyssir rjóða vanga,

sólin kyssir hrokkið hár.

Sólin kyssir blóm í haga,

sólin kyssir daga langa,

sólin kyssir öll mín sár.

Þegar sólin elskar mig á heiðbláum sumardegi, finnst mér eins og hún geti ekki verið á neinum öðrum stað í heiminum en hér, af því að augnablikið sem ég á með henni er svo sérstakt. Hún hlýtur að vera að einblína á mig eina. Ég sýni henni þakklæti.

Hafflöturinn tindrar við sjóndeildarhringinn og golan er hlý á vangann. Vegurinn heldur áfram hlykkjóttur á meðan nestið skröltir í aftursætinu. Það er löngu búið að slökkva á útvarpinu því hér næst engin rás. Mér er skapi næst að nema staðar bara einhvers staðar með tjaldið en verð víst að stefna á tjaldsvæði.

Ég veit alveg hvert ég ætla svo að ganga eftir að gamla tjaldið hefur risið. Eitthvert þar sem hafið og fjöllin og sjórinn mætast, í dalverpi þar sem er skjól. Þar ætla ég að setjast niður, bíta í samloku og fá mér kakósopa.

Síðan ætla ég að horfa á himininn og hafa orð á því hvað hann er blár. Grasið kitlar aðeins þegar ég leggst útaf og ég heyri humlu skoða blóðberg.

Svo kyssir sólin mig á kinnarnar og þú kyssir mig á munninn.